Ερευνητές του University of California στο Riverside, επινόησαν μία μέθοδο η οποία τους δίνει τη δυνατότητα να διαγράψουν επιλεκτικά συγκεκριμένες μνήμες που σχετίζονται με τον φόβο.
Η μέθοδος αυτή βασίζεται στην εξασθένιση των ενώσεων μεταξύ των νευρικών κυττάρων (νευρώνων) τα οποία εμπλέκονται στη δημιουργία αυτών των αναμνήσεων. Μια εικόνα, ένας ήχος ή μια μυρωδιά ενδεχομένως να μην προκαλέσουν κάποια αίσθηση φόβου. Εάν όμως το ερέθισμα αυτό σχετίζεται με κάποια τραυματική εμπειρία, όπως για παράδειγμα ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα, τότε ο φόβος καταγράφεται στη μνήμη και πυροδοτείται από το συγκεκριμένο ερέθισμα.
Για να επιβιώσουν σε ένα άγριο περιβάλλον και ειδικότερα όταν βρίσκονται σε επικίνδυνες καταστάσεις, τα ζώα έχουν αναπτύξει διάφορες αντιδράσεις στο φόβο. Όμως, δεν είναι όλες οι αναμνήσεις που σχετίζονται με τον φόβο χρήσιμες για την επιβίωσή μας. Αρκεί κανείς να αναλογιστεί, το τι βιώνει ένας άνθρωπος με Σύνδρομο Μετατραυματικού Στρες (Posttraumatic Stress Disorder –
PTSD). Για παράδειγμα, μία ακραία αντίδραση στη θέα ενός ελικοπτέρου δεν θα ήταν χρήσιμη για έναν βετεράνο του πολέμου. Ωστόσο, μία γρήγορη αντίδραση στο άκουσμα ενός πυροβολισμού είναι σαφώς επιθυμητή. Όπως επίσης, για τους επιζήσαντες ενός αυτοκινητιστικού ατυχήματος, δεν θα ήταν χρήσιμη η αναβίωση του τραύματος κάθε φορά που μπαίνουν σε ένα αυτοκίνητo.
Στα εργαστηριακά τους πειράματα, ο Jun-Hyeong Cho, M.D., Ph.D., επίκουρος καθηγητής της μοριακής, κυτταρικής και συστημικής βιολογίας και ο Woong Bin Kim, μεταδιδακτορικός ερευνητής, ανακάλυψαν ότι οι μνήμες που σχετίζονται με τον φόβο μπορούν να χειραγωγηθούν με τρόπο τέτοιο, ώστε οι χρήσιμες για την επιβίωση μνήμες να διατηρηθούν, ενώ οι επιβλαβείς για την καθημερινή ζωή να κατασταλούν.
Η έρευνα πραγματοποιήθηκε χρησιμοποιώντας ως μοντέλα ποντίκια και πρόσφατα δημοσιεύθηκε στο Neuron, δίνοντας νέες δυνατότητες για το πώς μπορούν να γίνουν πιο εύκολα διαχειρίσιμες φοβίες που σχετίζονται με το Σύνδρομο Μετατραυματικού Στρες – αλλά και άλλες ειδικές φοβίες.
«Στον εγκέφαλο, οι νευρώνες επικοινωνούν μεταξύ τους με συναπτικές συνδέσεις, στις οποίες μεταφέρονται σήματα από τον έναν νευρώνα στον άλλον μέσω νευροδιαβιβαστών», αναφέρει ο Cho, επικεφαλής της έρευνας. «Αποδείξαμε ότι ο σχηματισμός της μνήμης φόβου που σχετίζεται με ένα συγκεκριμένο ακουστικό ερέθισμα, συνεπάγεται και την επιλεκτική ενίσχυση των συναπτικών συνδέσεων που μεταδίδουν τα ακουστικά σήματα στην αμυγδαλή, μια περιοχή του εγκεφάλου που είναι απαραίτητη για τη μάθηση του φόβου και τη μνήμη. Ακόμη, αποδείξαμε ότι η επιλεκτική αποδυνάμωση των συνδέσεων αυτών, έσβησε τη μνήμη του φόβου για το αντίστοιχο ακουστικό ερέθισμα.»
Στο εργαστήριο, οι Cho και Kim, εξέθεσαν τα ποντίκια σε δύο ήχους: σε έναν υψηλού τόνου και σε έναν χαμηλού τόνου ήχο. Κανένας από τους δύο τόνους δεν προκαλούσε κάποια αντίδραση σχετική με τον φόβο στα ποντίκια. Στη συνέχεια, συνδύασαν τον υψηλού τόνου ήχο, με ένα χαμηλής έντασης ηλεκτροσόκ στις πατούσες των ποντικιών. Τότε, οι Cho και Kim, επανέλαβαν το αρχικό πείραμα με τους δύο διαφορετικών τόνων ήχους. Στον υψηλού τόνου ήχο (χωρίς αυτός να συνοδεύεται από ηλεκτροσόκ στις πατούσες), τα ποντίκια ανταποκρίθηκαν μένοντας παντελώς ακούνητα- στάση η οποία υποδηλώνει φόβο. Ωστόσο, στο άκουσμα του χαμηλού τόνου ήχου (και πάλι χωρίς αυτός να συνοδεύεται από ηλεκτροσόκ στις πατούσες), τα ποντίκια δεν είχαν την ίδια αντίδραση. Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι μια τέτοια συμπεριφορική εκπαίδευση, ενισχύει τις συναπτικές συνδέσεις που
αναμεταδίδουν τα σήματα υψηλού τόνου στην αμυγδαλή.
Έπειτα, οι ερευνητές χρησιμοποίησαν μια μέθοδο η οποία ονομάζεται οπτογενετική για να αποδυναμώσουν τις συναπτικές συνδέσεις με φως. Σκοπός τους ήταν να διαγραφεί ο φόβος για τον υψηλού τόνου ήχο. «Στον εγκέφαλο, οι νευρώνες που λαμβάνουν υψηλού και χαμηλού τόνου ήχους, είναι αναμεμειγμένοι μεταξύ τους», αναφέρει ο Cho, μέλος του Κέντρου Glial-Neuronal Interactions στο UC Riverside School of Medicine. « Ήμασταν, ωστόσο, σε θέση να διεγείρουμε πειραματικά μόνο εκείνους τους νευρώνες που ανταποκρίθηκαν στον υψηλού τόνου ήχο. Χρησιμοποιώντας ερεθίσματα χαμηλής συχνότητας με φως, καταφέραμε να διαγράψουμε τη μνήμη του φόβου εξασθενίζοντας τεχνητά τις συνδέσεις που μεταφέρουν τα σήματα του λαμβανόμενου ερεθίσματος – έναν ήχο υψηλού τόνου στα πειράματά μας – που σχετίζονται με το δυσάρεστο γεγονός, το ηλεκροσόκ στις πατούσες.»
Ο Τσο εξήγησε ότι για να αναπτυχθούν προσαρμοστικές αποκρίσεις φόβου, ο εγκέφαλος πρέπει να κάνει διάκριση μεταξύ διαφορετικών αισθήσεων και να συσχετίσει μόνο τα σχετικά ερεθίσματα με αποτρεπτικά γεγονότα. «Αυτή η μελέτη διευρύνει την κατανόησή μας για το πώς η προσαρμοστική μνήμη φόβου για ένα σχετικό ερέθισμα κωδικοποιείται στον εγκέφαλο», αναφέρει. «Είναι επίσης εφαρμόσιμο στην ανάπτυξη μιας νέας παρέμβασης για την επιλεκτική καταστολή του παθολογικού φόβου διατηρώντας παράλληλα τον προσαρμοστικό φόβο στο PTSD». Οι ερευνητές σημειώνουν ότι η μέθοδός τους μπορεί να εφαρμοστεί και σε άλλα πεδία, όπως αυτό της «ανταμοιβής της μάθησης», όπου τα ερεθίσματα συνδυάζονται με κάποιο αντάλλαγμα. Η έρευνα βασίζεται σε προηγούμενες εργασίες των Cho και Kim.
Βίντεο:
Πηγή: sciencedaily.com
Γιώτα Ζώτου
Latest posts by Γιώτα Ζώτου (see all)
- Φωτογραφίζοντας τον ‘Ηλιο για πρώτη φορά από απόσταση αναπνοής - 16 Ιουλίου 2020
- Οι πρώτες φωτογραφίες του Ήλιου… από πολύ κοντά! - 15 Ιουλίου 2020
- Τα μαθηματικά που σώζουν ζωές - 14 Ιουλίου 2020
Αφήστε ένα σχόλιο